Richtlijnen van openbare geweldpleging

Openbare geweldpleging, ook wel bekend als “openlijk geweld”, is een strafbaar feit onder het Nederlandse strafrecht. Het wordt geregeld in artikel 141 van het Wetboek van Strafrecht. Dit artikel stelt dat het verboden is om in vereniging (samen met anderen) geweld te plegen tegen personen of goederen in de openbare ruimte. Hier zijn enkele belangrijke richtlijnen en aspecten met betrekking tot openbare geweldpleging:

Definities en Elementen

• In vereniging: Het geweld moet worden gepleegd door twee of meer personen gezamenlijk. Individueel geweld valt hier niet onder.
• Geweld: Het geweld kan zowel fysiek als psychisch zijn en moet gericht zijn tegen personen of goederen.
• Openbaar: Het geweld moet plaatsvinden in de openbare ruimte of een andere voor het publiek toegankelijke plaats.

Strafmaat

• De straf voor openbare geweldpleging kan variëren afhankelijk van de ernst van het geweld en eventuele bijkomende omstandigheden, zoals het gebruik van wapens of het veroorzaken van letsel.

• De maximale gevangenisstraf kan oplopen tot vier jaar. Daarnaast kunnen er boetes worden opgelegd en kan er schadevergoeding worden geëist door de slachtoffers.

Verzwarende Omstandigheden

De wet voorziet in zwaardere straffen als er sprake is van bepaalde verzwarende omstandigheden, zoals:

• Het gebruik van wapens.
• Het veroorzaken van zwaar lichamelijk letsel of de dood van een persoon.
• Het geweld is gepleegd tegen personen in openbare dienst, zoals politieagenten of hulpverleners.

Procedure

• Een aangifte van openbare geweldpleging kan leiden tot een strafrechtelijk onderzoek door de politie en een eventuele vervolging door het Openbaar Ministerie.
• Verdachten hebben recht op juridische bijstand en een eerlijk proces, waarbij zij onschuldig worden geacht totdat schuld is bewezen.

Het is belangrijk om bij verdenking van betrokkenheid bij openbare geweldpleging onmiddellijk juridisch advies in te winnen om goed geïnformeerd te zijn over de rechten en plichten.

Welke richtlijnen houdt het OM aan bij het opleggen van een strafbaar?

Het Openbaar Ministerie (OM) in Nederland volgt verschillende richtlijnen en beleidsregels bij het beslissen over de vervolging en het opleggen van straffen. Deze richtlijnen zijn bedoeld om een consistente en rechtvaardige behandeling van strafbare feiten te waarborgen. Hieronder volgen enkele belangrijke aspecten die het OM in overweging neemt:

1. Wetgeving

Het OM is gebonden aan de Nederlandse wetgeving, waaronder het Wetboek van Strafrecht en het Wetboek van Strafvordering. Deze wetten bevatten de basisregels voor wat strafbaar is en welke straffen mogelijk zijn.

2. Aanwijzingen van het College van procureurs-generaal

Het College van procureurs-generaal geeft aanwijzingen die het OM moet volgen. Deze aanwijzingen bevatten gedetailleerde richtlijnen over hoe bepaalde soorten zaken moeten worden behandeld. Ze zijn bedoeld om een uniforme toepassing van het strafrecht te bevorderen.

3. Richtlijnen voor strafvordering

Het OM heeft specifieke richtlijnen voor strafvordering opgesteld die betrekking hebben op verschillende soorten delicten, zoals verkeersdelicten, geweldsdelicten, en economische criminaliteit. Deze richtlijnen geven aan welke straffen passend worden geacht voor bepaalde overtredingen en misdrijven.

4. Zwaarte van het delict

Bij het bepalen van de strafmaat houdt het OM rekening met de ernst van het delict, de omstandigheden waaronder het is gepleegd, en de gevolgen voor het slachtoffer. Ernstige misdrijven zoals geweldpleging en ernstige fraude zullen doorgaans zwaarder worden bestraft dan minder ernstige overtredingen.

5. Persoonlijke omstandigheden van de verdachte

Het OM houdt ook rekening met de persoonlijke omstandigheden van de verdachte, zoals eerdere veroordelingen, leeftijd, en sociale omstandigheden. Dit kan invloed hebben op de beslissing om te vervolgen en op de hoogte van de straf.

6. Slachtofferbelangen

Het OM neemt de belangen van het slachtoffer in overweging, zoals de behoefte aan genoegdoening en herstel. Slachtoffers hebben onder bepaalde omstandigheden ook inspraak in het strafproces.

7. Opportuniteitsbeginsel

Het OM maakt gebruik van het opportuniteitsbeginsel, wat betekent dat het OM kan beslissen om niet te vervolgen als dat in het algemeen belang is. Dit kan bijvoorbeeld het geval zijn als vervolging niet proportioneel is of als er andere manieren zijn om het conflict op te lossen.

Door deze richtlijnen en overwegingen te volgen, streeft het OM naar een eerlijke en consistente toepassing van het strafrecht.

Straf bij voetbalgeweld openbare geweldpleging wordt strafverzwarend berekend. Wat betekent dit?

Wanneer in juridische context gesproken wordt over dat “straf bij voetbalgeweld openbare geweldpleging strafverzwarend wordt berekend,” betekent dit dat de straf voor dit specifieke delict zwaarder kan uitvallen dan voor vergelijkbare delicten zonder het aspect van voetbalgeweld.

Wat houdt dit in?

Samenvattend betekent dit dat de jurisprudentie en wetgeving rondom openbare geweldpleging bij voetbalwedstrijden voorziet in hogere straffen vanwege de specifieke omstandigheden waarin het geweld plaatsvindt.

Juridische Beoordeling van de Situatie

Op basis van de beschrijving van de situatie waarin je wordt geraakt door een brandende fakkel en deze in een reflex weggooit terwijl je ervoor zorgt dat er geen mensen worden geraakt, kan er een juridische beoordeling worden gemaakt.

Elementen van Poging Zware Mishandeling

• Opzet (willens en wetens handelen)
• Handeling gericht op het toebrengen van zwaar lichamelijk letsel
• Geen rechtvaardigingsgrond (bijv. noodweer)

In jouw geval lijkt het erop dat er geen sprake is van opzet om iemand zwaar lichamelijk letsel toe te brengen. Je handelde in een reflex als reactie op een gevaarlijke situatie die je niet zelf hebt veroorzaakt.

Noodweer

Daarnaast kan er mogelijk sprake zijn van noodweer, een rechtvaardigingsgrond waarbij je handelt ter verdediging van jezelf of anderen tegen een ogenblikkelijke, wederrechtelijke aanranding. Het feit dat je hebt gekeken waar je de fakkel weggooit om ervoor te zorgen dat niemand wordt geraakt, kan als een zorgvuldige handeling worden gezien.

Conclusie

Op basis van de gegeven informatie lijkt het onwaarschijnlijk dat je voor poging zware mishandeling zou worden aangehouden. Er is geen opzet om iemand te verwonden, en je handeling kan worden gerechtvaardigd als noodweer.

Het is echter altijd raadzaam om juridisch advies in te winnen bij een gespecialiseerde advocaat om de specifieke details van je situatie te bespreken en een definitieve beoordeling te krijgen.

Kan ik worden verdacht van poging tot zware mishandeling?

Analyse van de situatie

Op basis van de gegeven situatie kan het incident juridisch worden beoordeeld vanuit meerdere perspectieven. De kernvraag is of het teruggooien van de brandende fakkel kan worden gezien als poging tot zware mishandeling. Hier volgen enkele belangrijke juridische overwegingen:

1. Noodweer

2. Proportionaliteit en Subsidiariteit

3. Opzet

Conclusie

Of je daadwerkelijk wordt verdacht van poging tot zware mishandeling hangt af van een gedetailleerde analyse van de specifieke feiten en omstandigheden, met inbegrip van de intentie, de proportionaliteit van je reactie, en de onmiddellijke dreiging die je ervoer. Het is raadzaam om juridisch advies in te winnen bij een strafrechtadvocaat die je kan helpen om je situatie beter te beoordelen en je verdediging te plannen.

Wat betekent ‘begin van de uitvoering’ bij poging tot zware mishandeling?

In het Nederlandse strafrecht is een poging tot een misdrijf strafbaar gesteld onder artikel 45 van het Wetboek van Strafrecht. Voor een poging is vereist dat er sprake is van een ‘begin van de uitvoering’. Dit houdt in dat de dader handelingen moet hebben verricht die naar hun uiterlijke verschijningsvorm moeten worden beschouwd als te zijn gericht op de voltooiing van het voorgenomen misdrijf.

Criteria voor ‘begin van de uitvoering’

• Objectief waarneembare handelingen: De handelingen moeten objectief waarneembaar zijn en naar hun aard gericht op de voltooiing van het misdrijf.
• Concrete gedragingen: Er moet sprake zijn van concrete gedragingen die een directe samenhang vertonen met het beoogde misdrijf.
• Gevaarzetting: De handelingen moeten feitelijk een begin van realisering van het misdrijf inhouden, waardoor er een reëel gevaar ontstaat dat het misdrijf ook daadwerkelijk zal worden voltooid.

Bij poging tot zware mishandeling zou dit bijvoorbeeld kunnen betekenen dat de dader een wapen heeft gepakt en gericht heeft op het slachtoffer, of een ander middel heeft gebruikt waarmee hij direct zou kunnen overgaan tot zware mishandeling. De handelingen moeten dus een zodanige fase hebben bereikt dat het misdrijf bijna wordt voltooid, maar door omstandigheden buiten de wil van de dader om niet wordt voltooid.

Jurisprudentie

De interpretatie van wat precies een ‘begin van de uitvoering’ inhoudt, is mede afhankelijk van de feiten en omstandigheden van het specifieke geval en de jurisprudentie. Rechters beoordelen per geval of er voldoende handelingen zijn verricht om te spreken van een begin van de uitvoering.

Samenvattend betekent ‘begin van de uitvoering’ bij poging tot zware mishandeling dat de dader handelingen moet hebben verricht die direct en concreet gericht zijn op het plegen van zware mishandeling, waardoor een reëel gevaar voor de voltooiing van het misdrijf ontstaat.